Fyrri hlutinn er flókið samband þessa við hið velloðna og illafmarkanlega hugtak "pólítísk rétthugsun" og hópaskiptinguna sem því tengist: góða fólkið og óða fólkið.
Ég skil þetta þannig að óða fólkinu finnst voða leiðinlegt að geta ekki birt myndskeið af sjálfu sér nöktu japlandi á pandaborgara (best af nýslátruðu) lesandi upp úr litla svarta sambó - án þess að einhverjir leiðindalattelepjandilopatreflar komi með einhverjar athugasemdir um athæfið; og ef ég skil umræðuna rétt þá jafngildir það að koma með athugasemd um eitthvað að "banna" það.
Og það má ekkert lengur.
Ekkert.
Og þegar lítil retta er tekinn úr munninum á Bubba litla, já þá tekur nú steininn úr (filterinn var örugglega farinn).
Þetta er skemmtilegt. En það ég tek frá þessu er þessi gjörningur býr til alveg nýtt verk, og verk þar sem fjarveran er miðpunkturinn. Það sem ég heillast af er ekkirettan sem er ennþá á myndinni og er í rauninni það sem myndin er af ef betur er að gáð.
Þetta minnir mig á Huldumannstyppið á Reðursafninu sem Arndís Bergsdóttir reit (meðal annars) um. .
Skoðiði myndirnir og pæliði í þessu.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli